Bądź przyjacielem swojego dziecka

Pamiętajmy, że dobrzy, wspierający dziecko rodzice:

- są dumni z dziecka, stwarzają poczucie bezpieczeństwa przez swoją fizyczną obecność,

- nie krzyczą, nie biją, nie ranią uczuć krytyką, oceną, niesprawiedliwością,

- przytulają, głaszczą, „noszą na barana”, baraszkują,

- słuchają z uwagą (np. sadzając dziecko na poziomie swojej twarzy albo kucając naprzeciw niego),

- są sobą, nie udają przed dzieckiem innych niż są (np. mówią o swoich słabościach, co lubią, czego nie lubią itp.),

- są tolerancyjni – rozumieją, że dziecko ma swoje indywidualne potrzeby,

- dostrzegają uczucia dziecka i akceptują płacz, złość, spontaniczną radość, tzw. marudzenie czy po prostu zły humor,

- akceptują dziecko z jego płcią, urodą, defektami, ale ganią złe zachowanie, kierują się jasnymi dla dziecka normami i regułami,

- są konsekwentni, zauważają i odpowiednio reagują na etapy rozwojowe dziecka, nie wymagając za dużo od małego, a dając coraz więcej samodzielności dużemu,

- nie przeszkadzają w spontanicznej aktywności dziecka, np. akceptują, gdy dwulatek wspina się po drabinie, pozwalają biegać starszemu, mimo, że się spoci, korzystają z okazji bycia razem, gdy pięciolatek garnie się do pomocy w kuchni,

- nie karzą dziecka, gdy sama sytuacja niesie karę, chwalą za prace i dobre chęci, a nie tylko za końcowy efekt,

- mówią o swojej miłości do dziecka i okazują ją gestami nie tylko wtedy, gdy ono domaga się takiej deklaracji.